ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΑΜΕΑ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΩΝΗ» του Κοκτώ ΚΑΙ «ΑΡΚΟΥΔΑ» του Τσέχωφ


Ένα τηλέφωνο…εμπρός…. Είδα ένα όνειρο. Ονειρεύτηκα την πραγματικότητα. Ξύπνησα απότομα… Κι κατάλαβα πως ήταν αλήθεια…. Ξέρεις , μερικές φορές όταν ήμασταν ξαπλωμένοι κι ακουμπούσα το κεφάλι μου απάνω σου με το αυτί στο στήθος απάνω σου, άκουγα τη φωνή σου ακριβώς όπως απόψε στο ακουστικό….



Παράσταση « ΕΚΚΡΕΜΕΣ»

«Είμαι ένας άνθρωπος από άμμο. Φαίνομαι ενιαίος , όμοιος κι είμαι συναρμολογημένος από το άπειρο. Οι απειράριθμοι κόκκοι μου δείχνουν ολόϊδοι και κανείς τους δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλον. Σκύβω μπροστά στον καθρέπτη και κοιτάζω το πρόσωπο μου. Είναι ένα πρόσωπο ξένο και ανοίκειο Η ζωή μου είναι σαν το εκκρεμές του ρολόι, κάθε του χτύπος με γυρνά στο παρελθόν, σε στιγμές ματωμένες, δεν μπορώ να τις αλλάξω απλά τις ξαναζώ ως το τέλος, τυλίγοντας και ξετυλίγοντας το κουβάρι μου. Κι οι λέξεις είναι φυλακή, κι οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.»

Το θεατρικό εργαστήρι Ατόμων με Ειδικές ανάγκες και μη, ανεβάζει την παράσταση αυτή με αφορμή τη ζωή της Μπλάνς από το έργο «Λεωφορείο ο πόθος». Για μας δεν υπάρχει μια Μπλάνς, Υπάρχουν κομμάτια της Μπλάνς που αναζητούν την συναρμολόγηση τους. Που ψάχνουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Κάθε Μπλάνς ζει μια στιγμή του παρελθόντος της, χωρίς όμως να μπορεί να την αλλάξει. Ξαναθυμάται τον έρωτα, την απογοήτευση, τη χαρά, το θάνατο. Και μετά; Να βαθιά εκεί κάτω……

Χρησιμοποιήσαμε κείμενα και μονολόγους όχι μόνο από το έργο «Λεωφορείο ο Πόθος» αλλά και από διάφορα θεατρικά έργα.. Τα κάναμε κομμάτι της σάρκας, της ψυχής της και σας τα παραδίδουμε.





«ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑΓΟΝΕΣ»

«Το όνομα μου είναι Χάρυ….» ψιθυρίζει ο συγγραφέας στις φωνές του μυαλού του, έπειτα εκφράζει την επιθυμία να γράψει. Και τότε τα πλήκτρα της γραφομηχανής χτυπούν και το μυαλό του γεννά εικόνες, που έχουν σάρκα και οστά.
«.....Μια φορά και έναν καιρό ζούσαν τέσσερις γυναίκες σε ένα μικρό σπίτι κοντά στη θάλασσα. Τους άρεσε να την κοιτάζουν πότε- πότε από το παράθυρο. Η πρώτη έλεγε «η θάλασσα που μου αντιστέκεται φυλάει το κλειδί μου στον βυθό αυτού που πάντα ρέει.» Η δεύτερη «Η θάλασσα μου αντιστέκεται με ατέρμονες μεταμορφώσεις ψέματος». Η τρίτη «την κοιτάζω από το παράθυρο μου και όλο φεύγει « και η τελευταία δεν έβγαζε τσιμουδιά. Την κοιτούσαν επί ώρες και νοσταλγούσαν το παρελθόν. Εκείνο που κάποτε υπήρξε, μέσα τους, θάλασσα, φυλακισμένο τώρα σε τούτο το χάρτινο, ψεύτικο κορμί σε τούτο το χάρτινο ψεύτικο σπίτι…..»
Το τμήμα Α.μ.Ε.Α και μη φέτος ασχολήθηκε και με τη συγγραφή έργου. Μια προσπάθεια δύσκολη όχι όμως και ανέφικτη. Θέμα μας οι ανθρώπινες σχέσεις και ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Επίσης στο έργο υπάρχουν αποσπάσματα από την Ψεύτρα του Κοκτώ.

Παίζουν:
Λαζού Τατιάνα, Ραγκάτση Στέλλα , Γηρούκη Μαρία,
Φωτειάδου Γίτσα , Κεβρεκίδου Μαρία, ,
Βουτσάς Νίκος, ,Πανάδης Μιχάλης

Επιμέλεια σκηνοθεσίας:
Κωστελίδου Ζηνοβία

Φωτισμοί & Μουσική:
Οδυσσέας Καραμήτρος και Μικαέλα

Ευχαριστούμε πολύ την ομάδα του Τ ε χ ν ο υ ρ γ ε ί ο υ για την πολύτιμη βοήθεια και συμπαράσταση τους.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ Α.Μ.Ε.Α ΤΟΥ ΤΕΧΝΟΥΡΓΕΙΟΥ

Τώρα βλέπω τι έχανα.. Έτσι είναι και οι στιγμές της ζωής μας, τις θεωρούμε δεδομένες και τις χάνουμε.. Γι αυτό και γω αποφάσισα να νιώθω με όλες μου τις αισθήσεις το κάθε λεπτό και να ρουφώ τη ζωή μου μέχρι την τελευταία της σταγόνα.. και μάλιστα να την πίνω σε κρυστάλλινο ποτήρι, όπως της αρμόζει!! Η ζωή έχει μια γεύση γλυκόξινη. Κάποιες φορές δυσκολεύεσαι να την καταπιείς αλλά μετά την απολαμβάνεις.. είναι σαν το μονοπάτι που το ακολουθείς χωρίς να ξέρεις που θα σε βγάλει.. Στην πορεία βρίσκεις δρομάκια, άλλα σκοτεινά άλλα φωτεινά, άλλα κακοτράχαλα αλλά ευθείες. Κι όμως δεν σταματάς πουθενά!! Πέφτεις, χτυπάς , πονάς, ματώνεις αλλά συνεχίζεις να περπατάς. Συνεχίζεις ακάθεκτος να φτάσεις στην άλλη άκρη λες και σε κυνηγάει κανείς.. Συμπέρασμα; χάνεις το σήμερα ψάχνοντας το αύριο.. και ξεχνάς.. δεν απολαμβάνεις, δεν χαίρεσαι την κάθε στιγμή. (σκηνοθετική οδηγία ) δεν ξέρετε τι όμορφο που είναι να το καθαρίζεις με απαλές κινήσεις, χωρίς να βιάζεσαι.. να νιώθεις κάθε στιγμή.. και να βλέπεις να στάζουν οι χυμοί του σαν.. σαν το πρόσωπο που στάζει από αγωνία που εκλιπαρεί. Είχα φτάσει (ουρλιάζεις ως το τέλος ) στα όρια μου… και κρατούσα στο χέρι μου το κλειδί της φυλακής μου.. γιατί είναι σαν να σαι εγκλωβισμένη στην πίκρα, το μίσος, την απόγνωση. Η λάμα του μαχαιριού έλαμπε.. δεν μπορούσα να την αγνοήσω.. γιατί εγώ απλά ήθελα να καθαρίσω ένα μήλο.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΑΤΙΑΝΑΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ Α.Μ.Ε.Α ΤΟΥ ΤΕΧΝΟΥΡΓΕΙΟΥ


Νίκος:
Έγερνα πλάι σου με το πρόσωπο στην κόχη του λαιμού σου λαβωμένος από την ανάγκη να στα δώσω όλα να στα πάρω όλα, για πάντα. Ο έρωτας που απαιτεί το άπειρο παντοτινό λίγες στιγμές μόνο καταφέρνει να κατέχει και λιώνει. Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντα αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται. Ο έρωτας δεν φτάνει ποτέ στο στόχο του. Τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα, τα μπορεί όλα ενώ εμείς δεν τα μπορούμε. Αρρωσταίνει στα χέρια μας σαν ολόδροσο πέταλο γαρδένιας που γρήγορα το κιτρινίζει η αναπνοή μας. Μάτι θαυμάσιο που και η μικρή σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονά και ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται. Πες μου μάτια μου…

Τατιάνα:
Θα ήθελα να βγω, να έχει ήλιο, να μην βρέχει μόνο αυτό. Θα ερχόμουν να σε συναντήσω έξω για καφέ. Και συ θα μου έδινες ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Αλλά θυμάσαι; Αλλά αντί για αυτό μου έδωσες ένα κόκκινο μήλο ακόμα το έχω στο δωμάτιο μου κάτω από το κρεβάτι μου σαπισμένο, μουχλιασμένο, ξεχασμένο.

Νίκος:
Στεγνός ήμουνα, καχεκτικός από στέρηση, διψούσα μόνοι. Όταν διψάς τίποτα δεν περισσεύει. Η ανάγκη για νερό και την αξία του χρυσού αχρηστεύει. Λίγο να μ’ εκτιμούσες θα εκτιμούσα και εγώ τον εαυτό μου, λίγο να με σεβόσουν θα έβρισκα αυτοσεβασμό, λίγο να με εμπιστευόσουν θα αποκτούσα αυτοπεποίθηση. Δεν φταις εσύ καλή μου αλλά με εξουθένωσες. Με εξουθένωσες.

Τατιάνα: Γιατί; Γιατί; Γιατί;